GECE TRAPEZCİLERİ

Uykusuzlar, mum etrafındaki rakslarıyla yeryüzüyle temasını

yitirmiş mistiklere ilham veren gece uçarları gibi, ölgün belirtiler 

etrafında parende atan trapezcilerdir. Farklı cins, yaş ve kederden 

mürekkep bu alayın müntesipleri ince, ışıktan ipliklerle birbirine bağlıdır. 

Gece dirseklerini pencere pervazına dayayan mahmur ve yorgun kişiler, 

karşı apartmanların yüzeyindeki solgun sarı kabukları hayallerinde soyarak,

içerideki kişinin bedenine bir ilmek atar, ipi onun etrafından geçirerek 

geri alır ve bir başka pencerenin ardındaki hayalciye bağlarlar. Bu böyle

devam ederek, apartmanlar arasında ve gecenin içinde biçimsiz fakat örneği 

ve tekrarı olmayan bir dantelin düğümlerini oluşturur. 

Adeta, yere çizilen ve her gece değişen bir astronomi haritası gibi.

Aralından biri uykuya daldığında ya da bir nedenle ışığı söndürdüğünde, 

onu diğerlerine bağlayan ince ışıktan pamuk gerilerek kopar ve o trapezci 

diğerleri ile temasını kaybederek uyuyanların dünyasına kayar. Bir başına,

uyur halde olmanın doğal yalnızlığına dalar. Geçici bir süreyle ve kuşkusuz 

aralarında hiçbir bağ olmaksızın büyük kalabalığa karışır. Çoğunluğun pütürlü 

ve gürültülü yüzeyine tutunur –oysa uykusuzlar nasıl da sessizdirler- muğlâk 

bir kuyunun içinde, nisyanın sersemletici ılık şerbetini içerek yavaş adımlarla

zamanın içinden geçerler. Ta ki, yorganın altında ısınmış bedeninden tüten 

mahmurluk yeni günün ışığıyla dağılana kadar. Odalarda biriken nefesin kokusu 

pencerelerdeki boşluklardan sokaklara yayılır.  

Sabah çiyi dedikleri, esasen uyuyanların bedeninden sızan mahmurluğun 

son bir kez kente tutunma çabası ve çiçeklere musallat olmuş beşeri bir nazardır.

Aralarından birkaçı uyuyanların tarafına geçse de, uykusuzlar 

gecenin içinde birbirini izleyerek ve bilhassa izlendiklerini ümit ederek, 

asfalt zemine düşebilecek bir tramplen cambazının hayatını kurtarmak üzere 

o biçimsiz ve renksiz danteli işlemeye devam ederler. Yanıp sönen ışıkların 

yardımıyla sokakların üzerinde ince ipliklerden bir ağ oluşur ki, 

çoğu intiharın talihi bu ağa takılır. Yalnızca birkaç müntehir, her gece yanıp 

sönen pencere ışıkları sayesinde akşamdan akşama değişen desenler 

arasından bir boşluk bulup, ağa takılmadan kendini yere çarpabilir.

Kolektif intihar ise, her gece yaptığımız bir iştir. Hatta işten ziyade, tekrarı 

sıkıcı olmayan bir ayin denilebilir. Zira, ‘tekrar’ tekemmülün ilk hecesidir. 

Gece şahsi olanı büyütürken, kolektif olanı gizler. Uykusuzlar her gece 

toplu olarak ölür, şahıs olarak dirilir. Bu yüzden ışıkları açık bırakmak, 

ince ışıktan ipliklerin düğümlenişini sağlamak ve arada diğer pencerelerden 

içerisini gözetlemek yaşamsaldır. 

Yeşil mürekkebe müptela bir şairin dediği gibi; 

nasıl ki ‘ateş de nasibini alır(sa) soğuktan’, 

uykusuzlar da kentin topluca bir uyku apnesiyle 

soluksuz kalmasına mani olarak, nafakalarını toplarlar başkalarının rüyalarından.